Sia Nia (2010)
Written for the Aurelia Saxophone Quartet,
for Soprano Saxophone, Alto Saxophone, Tenor Saxophone, Bariton Saxophone
duration: 8'44"
Description (NL):
“Het woord ‘SIA NIA’ is een letterlijke (verticale) omkering van het woord ‘VINVIS’. Dit stuk heb ik geschreven naar aanleiding van een artikel in de ‘National Geographic’, een tijdschrift over natuur en wetenschap. Dit artikel ging over de trek van de Blauwe Vinvis, het grootste dier op aarde, van de poolzee naar de paargronden voor de kust van Mexico. De grootsheid, de kracht en bovenal de sierlijkheid van dit enorme dier inspireerde mij zo, dat ik direct moest denken aan de instrumenten die de warmte, sierlijkheid, en waardigheid hebben om dit gevoel zo goed mogelijk over te kunnen brengen: de Saxofoons.
‘SIA NIA’ omschrijft eigenlijk niets anders dan het aanzwemmen, boven komen en onderduiken van een Blauwe Vinvis, waarna de sporen in het water nog zeer lang zichtbaar zijn. Het stuk begint met een vaag klankveld waarin de roep van de walvis al van verre te horen is (deze roep is zo luid dat het met gemak 400 kilometer verderop nog hoorbaar is onder water). Dan worden de contouren zichtbaar en vervolgens duikt het gevaarte op, met achter zich een maalstroom waarin alles wordt meegezogen. Boven water worden de contouren van de Vinvis steeds zichtbaarder, en resulteren in een enorm sissend geluid, waarna een metershoge spuitfontein minuscule druppeltjes water met een gigantische snelheid omhoog stuwt, welke door de wind worden meegevoerd. Dit zorgt voor een fantastisch wild schouwspel; het water stort neer op de gigantische rug die langzaam weer onder water verdwijnt; eerst in de vorm van beekjes en plassen, om vervolgens op te gaan in ritmische patronen van water dat naar de zee terugstroomt. Plotseling verschijnen de staartvinnen boven water; een teken dat de walvis weer gaat onderduiken. Met een klap verdwijnt het enorme gevaarte onder water. Alleen nog de blijvende kringen in het water verhullen wat hier heeft plaatsgevonden…, totdat deze na een lange tijd ook uitdoven…”
“Er is geen levend wezen waarbij de schoonheidslijnen meer exquise contouren vertonen dan bij de halvemaanvormige randen van deze staartvinnen…”
(Herman Melville in; Moby Dick, 1851)